Ψάχνοντας την Αρρία

Σε μια βόλτα στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας στην αίθουσα με τα ελληνιστικά βλέπουμε τις εικονιζόμενες κεφαλές δίπλα δίπλα λαξευμένες σε πεντελικό μάρμαρο. Είναι κομμάτια από μεγαλύτερο επιτύμβιο ανάγλυφο με το γιο θλιμμένο στη μέση τη μητέρα βυθισμένη στον κόσμο της αριστερά και τον γενειοφόρο πατέρα δεξιά. Επηρεασμένος από την προηγούμενη ανάρτηση, τα βλέμματα, το οικογενειακό πλαίσιο που διαμορφώνεται από την συνύπαρξη στο χώρο , το χρόνο και το ύφος του συμπλέγματος όσο κι αν αποσπάστηκαν βίαια θεωρώ πως η κοινή συνισταμένη τους είναι ευδιάκριτη. Αυτό με έκανε να αναφωνήσω: Να η Αρρία με το γιο της και τον άντρα της! Βάζω στο στόμα της Αρρίας τα λόγια από ένα ποίημα της Δημουλά με τον τίτλο:" Ἡ ὀμορφιά τοῦ ἀπογοητευτικοῦ"
Είναι από την τελευταία της ποιητική συλλογή "Τά εὕρετρα" .

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟΥ
Ὦ βλέμμα
λάθος κόσμο μοῦ γνώρισες.
Δέν ἦταν αὐτός.
Ὦ ἀντίληψη
ἐάν ὁ κόσμος πού μοῦ γνώρισες ἐσύ
εἶναι ὁ σωστός
δέν ἦταν αὐτός.
Τό λάθος αἴσθημά μου
κι ὁ κόσμος του ὅλος
εἶν' ὁ σωστός μου κόσμος.