27 Ιουνίου 1906, 2 μ.μ. και 6 Δεκεμβρίου 2008

27 Ιουνίου 1906, 2 μ.μ.

Σαν τόφεραν οι Χριστιανοί να το κρεμάσουν
το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,
η μάνα του που στην κρεμάλα εκεί κοντά
σέρνονταν και χτυπιούνταν μες στα χώματα
κάτω απ' τον μεσημεριανό, τον άγριον ήλιο
πότε ούρλιαζε, και κραύγαζε σα λύκος, σα θηρίο
και πότε εξαντλημένη η μάρτυσσα μοιρολογούσε
«Δεκαφτά χρόνια μοναχά με τάζησες παιδί μου».
Κι όταν το ανέβασαν την σκάλα της κρεμάλας
κ' επέρασάν το το σκοινί και τόπνιξαν
το δεκαεφτά χρονώ αθώο παιδί,
κ' ελεεινά κρεμνιούνταν στο κενόν
με τους σπασμούς της μαύρης του αγωνίας
το εφηβικόν ωραία καμωμένο σώμα,
η μάνα η μάρτυσσα κυλιούντανε στα χώματα
και δεν μοιρολογούσε πια για χρόνια τώρα·
«Δεκαφτά μέρες μοναχά», μοιρολογούσε,
«δεκαφτά μέρες μοναχά σε χάρηκα παιδί μου».

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Υποκειμενική η έννοια του χρόνου σε αυτό το ποίημα του Καβάφη που ήρθε στο μυαλό μου χτες , μέρα μνήμης και αγώνα των νέων του Δεκέμβρη που δεν ανήκει σε κανένα. Από την άλλη μου τριβελίζει το μυαλό το τραγουδάκι του gummy bear που κατατρώει το διαφημιστικό χρόνο της τηλεόρασης  αυτές τις μέρες, -τυχαία άραγε;-  που με αντάλλαγμα ένα παριζάκι, θα κοιμηθεί νωρίς, θα είναι καλό παιδί και άριστος μαθητής. Τι μήνυμα προπαγανδίζει και ποιες αξίες αυτές τις δύσκολες μέρες; Ποιες ελπίδες, ποια προοπτική, ποιο νόημα ζωής για τους νέους που καταλαμβάνουν ορμητικά τη σκηνή, και διεκδικούν ένα μέλλον καλύτερο; Ελαφρότητα, κοινωνική πειθαρχία και υπακοή , που τόσο πολύ θα χρειαστούν οι επόμενοι ηγέτες να διαθέτουν οι πολίτες τους. Στον αμοραλισμό και τον χυδαίο κυνισμό της εποχής μας  οι νέοι φωνάζουν: «είμαστε κι εμείς εδώ, θέλουμε κάτι να γίνει, ό,τι να ’ναι».