Σάββατο πρωί στο κέντρο της Αθήνας κατηφορίζοντας τη Σόλωνος· το κρύο τσουχτερό, η θερμοκρασία σε μονοψήφια νούμερα κι η ανθρωπιά μας βιαστική και κουκουλωμένη αντικρίζει αυτή την εικόνα πίσω από το πνευματικό κέντρο πενήντα μέτρα από το σπίτι του Παλαμά. Η φωνή του βγαλμένη από τον Κύκλο των Τετράστιχων διαχρονική:
Στην αργατιά, στη χωριατιά το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,
ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.
ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.
......
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβάμαι πως όσο πάει θα αυξάνονται οι άστεγοι..
Καλή Κυριακή..
Πράγματι,πληθαίνουν.΄Θα το έχεις δει και συ τις νύχτες στα πιο απίθανα μέρη της Αθήνας αναζητούν μια απάνεμη γωνιά να κουρνιάσουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχθές είδα κάτι ακόμη πιο απογοητευτικό...άστεγοι να μένουν σε σπηλιές στον λόφο του Φιλοπάππου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην αργατιά, στη χωριατιά το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,
ΑπάντησηΔιαγραφήποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.