Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.


Σάββατο πρωί στο κέντρο της Αθήνας κατηφορίζοντας τη Σόλωνος· το κρύο τσουχτερό, η θερμοκρασία σε μονοψήφια νούμερα κι η ανθρωπιά μας βιαστική και κουκουλωμένη αντικρίζει αυτή την εικόνα πίσω από το πνευματικό κέντρο πενήντα μέτρα από το σπίτι του Παλαμά. Η φωνή του βγαλμένη από τον Κύκλο των Τετράστιχων διαχρονική:


Στην αργατιά, στη χωριατιά το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,
ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.

4 σχόλια:

  1. ......
    Φοβάμαι πως όσο πάει θα αυξάνονται οι άστεγοι..
    Καλή Κυριακή..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πράγματι,πληθαίνουν.΄Θα το έχεις δει και συ τις νύχτες στα πιο απίθανα μέρη της Αθήνας αναζητούν μια απάνεμη γωνιά να κουρνιάσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εχθές είδα κάτι ακόμη πιο απογοητευτικό...άστεγοι να μένουν σε σπηλιές στον λόφο του Φιλοπάππου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στην αργατιά, στη χωριατιά το χιόνι, η γρίπη, η πείνα, οι λύκοι,
    ποτάμια, πέλαγα, στεριές, ξολοθρεμός και φρίκη.
    Χειμώνας άγριος. Κι η φωτιά, καλοκαιριά στην κάμαρά μου.
    Ντρέπομαι για τη ζέστα μου και για την ανθρωπιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή