Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, Αντίο Μαδρίτη

Άρχισα να διαβάζω αστυνομική λογοτεχνία θεωρώντας την ως ένα διάλειμμα στα σοβαρά και βαριά αναγνώσματα που απαιτούσαν την προσήλωσή μου στη μελέτη τους με έναν τρόπο ολοκληρωτικό, αφού το βασικό  στοιχείο των αστυνομικών μυθιστορημάτων, η δράση, δεν διεκόπτετο, αν δεν ήμουνα ψυχή τε και σώματι δοσμένος στο κείμενο. Σιγά σιγά, όμως, ανακάλυπτα αδάμαντες στα «επιπόλαια» αυτά αναγνώσματα, φτάνοντας στο σημείο σήμερα να θεωρώ πως αρκετά από τα αντιπροσωπευτικά της δείγματα δεν έχουν σε τίποτα να ζηλέψουν από τη δήθεν σοβαρή Λογοτεχνία. Ανάμεσα στους κορυφαίους του είδους εκτιμώ τον Πάκο Ιγνάσιο Τάιμπο ΙΙ, που γεννήθηκε ναι μεν στην Ισπανία του Φράνκο αλλά ζει κυρίως στο Μεξικό, όπου κατέφυγε η οικογένειά του για να γλυτώσει από τις διώξεις του δικτάτορα και αποτελεί τον εκπρόσωπο της λατινοαμερικάνικης σχολής.

 Τις μέρες αυτές διάβασα το «Αντίο Μαδρίτη» και το «Χωρίς αίσιο τέλος», βιβλία στα οποία ήρωας είναι ο μονόφθαλμος ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, το alter ego  του συγγραφέα,  ο οποίος λατρεύει την Πόλη του Μεξικού ,την… ατμοσφαιρική ρύπανση και τις μεξικάνικες καντίνες. Είναι γήινος, ανθρώπινος, συγχυσμένος συναισθηματικά, φοβάται πως θα πεθάνει, αδύναμος με τις γυναίκες, ένας ήρωας αποδεκτός, στα ανθρώπινα μέτρα.

Στο Αντίο Μαδρίτη , μετανιώνει που πρέπει να φύγει από την πόλη του για να πάει στην Ισπανία, στη Μαδρίτη. Δύσκολα ταξιδεύει και μετανιώνει που ανέλαβε να μεταφέρει ένα μήνυμα του φίλου και πελάτη του Χούστο Βάσκο, συντηρητή στο Μουσείο Ανθρωπολογίας του Μεξικού στη Μαύρη Χήρα, πρώην τραγουδίστρια λαϊκών ασμάτων ραντσέρας και ερωμένη ενός πρώην προέδρου του Μεξικού και να την προειδοποιήσει πως αν τολμήσει και πουλήσει τον κλεμμένο χρυσό θώρακα του Μοκτεσούμα, θα τη διασύρει διεθνώς. Ανακαλύπτει μια Μαδρίτη διαφορετική απ' αυτή που του περιέγραφαν οι γονείς του και μέσα από το σχολιασμό του  υπαινίσσεται την ανωτερότητα της πόλης του Μεξικού. Ευρηματικά σχόλια για τον ισπανικό εμφύλιο, την πολιτική που είναι πανταχού παρούσα, τον έρωτα και το έγκλημα. Χιούμορ και ποίηση, ειρωνεία και σαρκασμός, δημοκρατία και τύραννοι, εθνική ντροπή και λαϊκή περηφάνια, παράνοια και λογική, αρχαιοκάπηλοι και πατριώτες.Οι τελευταίοι μάλιστα μαζεύουν λεφτά για την πυρασφάλεια των μουσείων τους.  Ουσιαστικά το βιβλίο είναι ένα σχόλιο για τους κατακτητές Ισπανούς και τους κατακτημένους ιθαγενείς Μεξικανούς και η ίδια η φράση «Αντίο Μαδρίτη», όπως την εννοούσαν οι γονείς του σήμαινε το φοβερό μπλέξιμο, τον μεγάλο μπελά, το πώς δεν γινόταν να διορθωθεί κάτι. Η δικαιοσύνη είναι τυφλή και αυτός ως μονόφθαλμος είναι στα μισά του δρόμου. Κι ο εθνικός θησαυρός δεν είναι παρά το σουτιέν του Μοκτεσούμα! Τέτοια απομυθοποίηση. Ένα υπέροχο βιβλίο, γέλασα και κράτησα την όρεξή μου για άλλα του ίδιου συγγραφέα που δεν έχω διαβάσει και που είμαι σίγουρος πως δεν θα με απογοητεύσουν. Μικρές δόσεις από ένα μεγάλο τεχνίτκ της πένας.

Συνόδεψα τη φωτογραφική αποτύπωση των δύο βιβλίων με ολίγον από γουακαμόλε,  τορτίγιες και νάτσος,  για να είμαστε μέσα στο κλίμα. Αβοκάντο λιωμένο, ντοματούλα ψιλοκομμένη και κρεμμυδάκι, μαϊντανούλης, λίγο τσίλι ή δυο σταγόνες ταμπάσκο, λάιμ για να μη μαυρίσει το αβοκάντο Χανίων, αλατάκι, πιπεράκι, ανακατεύουμε και να ‘μαστε μέσα στο κλίμα. 

Μόλις πιούμε και καναδυό τεκίλες θα γράψουμε και ολίγα τινά για το δεύτερο υπέροχο βιβλιαράκι. Ελπίζουμε σε αίσιο τέλος.