Κυριάκου Χαραλαμπίδη Ἵμερος

Φρέσκια ποιητική συλλογή του αγαπημένου ποιητή Κυριάκου Χαραλαμπίδη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο τη διαβάζω και δε χορταίνω. Απολαμβάνω το πως ξεδιπλώνει κι αναπτύσσει το θέμα του έρωτα χρησιμοποιώντας τους αρχαίους ελληνικούς θεούς και ήρωες, αρχής γενομένης με την αναδυόμενη Αφροδίτη. Η Κυπρογένεια, επίθετο της θεάς της ομορφιάς, με ροδί χαμόγελο προσηρμοσμένο στον αφρίζοντα πόντο πλημμυροί τον αιθέρα, αποδεσμεύει μήλινους βοστρύχους κι επιταχύνει το ήλεκτρον! Κοντά της ας προσθέσουμε χρυσάμπυκες και χάριτες κυκλαδικές, που περιβάλλουν τη θεά με εσθήτα φωτονίων.Μπροστά σε αυτή την τελούμενη ποιητική ομορφιά, την οποία καθορίζει το θεϊκό σχήμα, διεγείρεται η ψυχή του Ποσειδώνα.

Ο βουκόλος(Πάρης) παίζει το σουραύλι του στην άκρη του ονείρου και του ποταμού και   τρεις θεές σημαδεύουν τα μάτια του 

με πράσινο σμαράγδι κι η χορδή τους,

που σάρκα τήνε λέγουν οι θνητοί,

των πόθων αηδονούσε τ'ασκεπή. 

Η ομορφιά τους δώρο που του αποκαλύπτεται, εμφαίνεται με το μήλο που

ντύνοντάς το μ' ύλη το αντιδώρισε

στην πιο ανθοστόλιστη γυμνή γυναίκα.

Οι θεές της σοφίας και της αρετής οι στυλοβάτισσες του γάμου πιάνονται στα δίχτυα της Αφροδίτης:

Τούτο γιατί στα όρια των θεϊκών

δυνατοτήτων τους το Άπειρο μετατονίζονταν

σε ομορφιά, ωραιότητα και κάλλος. 

............

 Για να το πούμε απλούστερα και με δικά τους 

χρώματα, η θωριά συναπαντούσε

το σύνολο της ύλης, ξεμολύνοντας

ό,τι κακό και δύσμορφο απ'τον κόσμο.

Στο μυαλό μου έρχεται η ομορφιά που θα σώσει τον κόσμο του Ντοστογιέφσκυ αλλά και το τελευταίο υπέροχο βιβλίο του Ανδρέα Μήτσου"Ο κίτρινος στρατιώτης".

Ο ποιητής αγωνίζεται να πειθαρχήσει το σκόρπιο και ασυμμάζευτο υλικό, η θεά θέλει να εξαγνίσει το σχήμα του ειδώλου της, να μυρώσει τη νύχτα σε κλινάρι ερωτικό να μην πατά ηλιαχτίδα στον ύπνο της και τον ψυχόλιθο της ανεμώνας. Ας μην ξεχνούμε πως εκεί που έχυσε τα δάκρυά της η θεά  για τον Άδωνη φύτρωσαν ανεμώνες. Ο Άδωνις, αγαπημένος της θεάς, μας άφησε το στίγμα του με τις παπαρούνες ενώ ο Διομήδης που  τραμάτισε τη θεά στην Τροία, τώρα τον φιλεί ο Άδης.  Ποιος μπορεί ν'αντισταθεί στην ομορφιά; Η Μαρία η Μαγδαληνή 

το εκλεκτό αποτύπωμα της σάρκας

τρισέλαμπε στα μάτια της.  Ανθούν

περαστικοί ροδώνες κι ανεμώνες.

Κι αυτή ...παρέμενε πιστή εν θεώ. 

Η Ωραία Ελένη της Τροίας και η Πηνελόπη λαχταράνε σφόδρα να μείνει στον αιώνα των ανθρώπων αθάνατη του έρωτα η αμάχη ανάμεσα στο έλα και στο φεύγα, ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο.

Η ομηρική ποίηση, αοιδών λεπτοκλωστές, η μήνις του Αχιλλέα αντιπαραβάλλεται στην ομορφιά που κάνει να ενωθεί στο χώρο της ουτοπίας ο ήρωας Αχιλλέας με την παντόμορφη αμαζόνα. Ο Μενέλαος θέλει να αποσβέσει αστοχασιές και κάτοπτρα και περιδέραια της παλαιάς Ελένης.Και η ωραία Ελένη τώρα θαρρεί πως όλα του ύπνου πως ήταν ονειροφαντασιά και δεν αρμόζει στη θέση της και στην πορπατησιά της να τα αναδεύει στο μυαλό της. Ο καθρέφτης περιμένει εκείνο το περίτεχνο κορμί που είχε αποθέσει στην Τροία η πρώην μαστόρισσά του, πριν η φωτιά του σώματος σβηστεί.

 Η όμορφη Κύπρος, η ψυχή της, η Ελένη που έσπαζε πέτρες κάπου στην Καρπασία, τη δόξα και τη χάρη της υμνούν τα ριζοκαρπασίτικα πεζούνια (=περιστέρια).

Μπολιασμένη δημοτική ποίηση με βυζαντινά άσματα ανασαίνουν αναγεννησιακή ομορφιά του Μικελάντζελο και της Ηρώς τη φωτεινή πυκνότητα. Η Μύρτις, η Λίλαια, η Λαίδη Χάμιλτον.

"Τα χείλη μου στα χείλη της σπάραγμα της αυγής,

τα ρόδα των μαγούλων της αφρός αιμοσταγής."

 Αφήνω για το τέλος ένα ολόκληρο ποίημα που αντιγράφω. Και με ταξιδεύει από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους του Σολωμού, όπου η σάλπιγγα μπορεί να καταβάλει τους αγωνιστές και να ξαστοχήσουν. Η τέχνη κι εδώ ως αντίπαλον δέος της πραγματικής ζωής, που για έναν μαχόμενο είναι ο πόλεμος, η μουσική συγκεκριμένα, μπορεί να στομώσει την ορμή του πολεμιστή· κάτι που μπορεί να αποβεί ολέθριο. Η ομορφιά είναι επικίνδυνη; Η τέχνη μπορεί να γ(ο)ητεύσει κι ο αφελής άνθρωπος να πιαστεί στο δόκανο και να γίνει εραστής της πλανεύτρας αρμονίας!  Ίμερος.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Κι εἶπε στό γιό του ὁ Φίλιππος: «Δέν ντρέπεσαι

τόσο γλυκά νά μελωδεῖς;

Στομώνεις τήν ὁρμή μέ τό τραγούδι σου

και στούς ὀχτρούς ρεζίλι θά μέ κάνεις.»

Ἐκεῖνος χαμογέλασε καί τοῦ ‘δειξε

τοῦ Ἀχιλλέα τό δόρυ πού εἶχε πάρει

πιό πρίν ἀπό τοῦ Πάρη τή λύρα:

«Μάθε πώς καί στήν Αἴγυπτο σάν πῆγα

μοῦ δόθηκ' ἐξουσία νά καθορίζω

τί 'ναι θεός κι οὐδείς ἰχθύς γιά μένα

λόγο κακό δέν πρόφερε. Ἀντιθέτως

ὀρθή -κυανέου εξ ὕδατος- ἀνέβαινε,

τούς πτερωτούς ἀκολουθώντας νόμους,

ἡ αἰθερία θεά.»

«Το θέμα, νεαρέ, δέν ἀφορᾶ

 τή μουσική πού γήτεψε τήν Κύπριδα.

Ἡ μάνα σου κι εγώ τό συζητήσαμε.

Φοβᾶμαι μήν ἀθόρυβα πιαστεῖς

καί τῆς ἀραχνοΰφαντης μή γίνεις

πλανεύτρας ἁρμονίας ἐραστής.»

                                                                  2011