Παπαδημητρίου Χίλντα Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς

   Άρχισα να διαβάζω το δεύτερο μυθιστόρημα της Χίλντας Παπαδημητρίου με τίτλο «Έχουνε όλοι κακούς σκοπούς» στις εκδόσεις Μεταίχμιο  έχοντας υψηλές προσδοκίες  που αρδεύονταν από την ανάγνωση της «χούφτας των βινυλίων» της,  η οποία είχε ολοκληρωθεί πριν κάμποσους μήνες. Πολύ γρήγορα διέκοψα το διάβασμα και έσκυψα στα δικά μου βινύλιά   επιλέγοντας την ανάλογη μουσική υπόκρουση, αφού αυτή διαπερνούσε κείνες τις στιγμές τις σελίδες. 

   Αρχής γενομένης με «το καλοκαιράκι στην ακρογιαλιά μέσα στο νεράκι πλέουμε αγκαλιά» των Φατμέ βρέθηκα στην Κρήτη στα Ρεθεμνοχανιώτικα με έναν Απόστολο Μελισσηνό να ταξιδεύουμε στην εθνική οδό μετά από συναυλία του συγκεκριμένου. Συμπάσχω με τον παραπάνω, τον νιώθω. Μόλις τα έχει δώσει όλα στη συναυλία, φεύγει μόνος χωρίς τα υπόλοιπα μέλη του συγκροτήματος κουρασμένος σαν και μας που μόλις βγήκαμε από αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία των εξετάσεων και των …διορθώσεων. Η μουσική όλο υποσχέσεις για ένα καλοκαίρι κάπου με θάλασσα, η Κρήτη προσφέρεται, να έλθουν τα μυαλά μας στη θέση τους. Ο  ήρωας δολοφονείται μέσα στο Σάντσο, το τζίπ του, η αδελφή του στην Αθήνα τον περιμένει μέρες και δηλώνει την εξαφάνισή του, ενώ ακούμε το τραγούδι που σιγοψιθύριζε πριν συμβούν όλα αυτά:  «Καλοκαιράκι  έχει η καρδιά μου και η αγάπη μου καλοκαιράκι» με την Αφροδίτη Μάνου. Μετά ακούμε Βαγγέλη Γερμανό και «Κρουαζιέρα θα σε πάω» και συναντιόμαστε με το γνωστό μας αστυνόμο από το προηγούμενο βιβλίο τής συγγραφέα, το  Χάρη Νικολόπουλο   που αναστέλλονται οι διακοπές του στα Χανιά, αφού αναλαμβάνει να βρει τον εξαφανισμένο από τα Χανιά στα Σφακιά, και στη συνέχεια γυρνάμε μαζί του στην  Αθήνα. Όλοι εμείς που λατρέψαμε το βινύλιο και διαβάσαμε Ποπ και Ροκ, Ήχο, ακούγαμε ραδιόφωνο 4 με 5, βρεθήκαμε στο Ποπ 11, στο Χάπενιν και στο Μοναστηράκι ή αργότερα στο Καρτιέ Λατέν ψάχνοντας δίσκους, νιώθουμε να ξεπηδάνε μέσα από το βιβλίο σκηνές από τη δική μας ζωή. Περιδιαβαίνοντας την  ιστορία των πρώτων ελληνικών ροκ συγκροτημάτων  μαζί με το Χάρη που του αρέσουν οι Μπητλς σιγοψιθυρίζουμε Εξαδάκτυλο: «Μην τους πιστεύεις ό,τι κι αν πουν, έχουνε όλοι κακούς σκοπούς». Η Μαρίτα η υπαστυνόμος της δίωξης ναρκωτικών και ο Μιχάλης ο Ατσαλένιος το φρικιό είναι πάλι εδώ, γνώριμοί μας από τα «βινύλια» και καιρός να περάσουμε σε μπλουζ με Ρόμπερτ Τζόνσον, Έρικ Κλάπτον, Τζον Μάγιαλ. Ευτυχώς υπάρχουν τα Σιντί, γιατί άντε να φέρεις από κει που τα έχεις τα βινύλια. Ιεροσυλία θα μου πείτε, αλλά για θυμηθείτε πόσοι από μας ακούγαμε την μουσική της επιλογής μας από κασετούλες χρωμίου για να μη φθαρούν τα βινύλια; 
Κάποιες στιγμές η μουσική σε ταξιδεύει τόσο πολύ που θέλει κόπο να ξαναπιάσεις το νήμα της εξιχνίασης των φονικών. «Της λήθης το σκοτάδι ξεγέλασε τον Άδη» τραγουδάνε οι  Χαΐνηδες  και από το φαράγγι του Ίμπρου στα Εξάρχεια των φοιτητικών μας χρόνων. Οι σχέσεις των μελών των συγκροτημάτων, η μουσική σκηνή, όλος αυτός ο χώρος, οι ανθρώπινες σχέσεις, το χρήμα.
   Ένα ταξίδι είναι το βιβλίο, μια ανάσα ζωής  για να αντεπεξέλθουμε όλα αυτά που συμβαίνουν: τις απολύσεις, την ανασφάλεια, τον πολιτισμό μας που παραπαίει με το Εκεβί και τη Βιβλιονέτ, την ΕΡΤ και το μέλλον μας. Τελικά όλοι έχουνε κακούς σκοπούς;