Καβαφικοί φόνοι του Θοδωρή Παπαθεοδώρου

  Πολλοί εμβριθείς αναγνώστες του Προυστ και του Τζόυς, του Κάφκα και του Καμύ θεωρούν στοιχείο εκφυλιστικό την ανάγνωση αστυνομικών μυθιστορημάτων, τα οποία συγκαταλέγουν με την επιδερμική, άσκοπη και επιεικώς καλούμενη παραλογοτεχνία και απορρίπτοντάς τα μετά βδελυγμίας, δεν καταδέχονται να ασχοληθούν με την ανάγνωσή τους. Θα τολμούσα να πω απερίφραστα πως συχνά απολαμβάνω και τους ξένους αγωνιστές του είδους αλλά και τους Έλληνες ακάματους θιασώτες,   συνοδοιπόρους των προηγουμένων. Στα τελευταία μυθιστορήματα που πέσανε στα χέρια μου συγκαταλέγεται το «Καβαφικοί φόνοι» του Θοδωρή Παπαθεοδώρου που και μόνο από τον τίτλο προκαλεί έναν φιλόλογο να εξιχνιάσει φόνους και προβλήματα και να αποκρυπτογραφήσει στίχους του ποιητή που δεν εξασφάλισαν  την απαιτούμενη προσοχή, όταν έπρεπε. 

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

Ύστερα από τέσσερις εξευτελιστικές υποθέσεις μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο, ο κυνικός και άξεστος ντετέκτιβ Νίκος Μάντης βρίσκεται αντιμέτωπος με δύο σημαντικές προκλήσεις: τον ποιητικά σκηνοθετημένο φόνο μιας υπερήλικης, εκκεντρικής και πάμπλουτης πρώην ιδιοκτήτριας πορνείου, λάτριδος του ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, και τη συνάντησή του με το δόκτορα Ξενοφώντα Δαρείο, αλεξανδρινό αρχαιολόγο, παθιασμένο καβαφιστή και πρώην καθηγητή στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, ο οποίος συγκεντρώνει πάνω του ό,τι ακριβώς σιχαίνεται ο Μάντης. Είναι μορφωμένος, μυστηριώδης, απόκοσμος και, κυρίως, ομοφυλόφιλος.
Καθώς στην Αθήνα και την Αλεξάνδρεια οι καβαφικοί φόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλον σαν μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων, οι δυο αλλόκοτοι συνεργάτες αποδύονται σ’ ένα ασθματικό κυνήγι για να ανακαλύψουν πρώτοι το μυστικό που φυλάσσουν πεισματικά τρεις γριές πόρνες στην αινιγματική Λέσχη της Ιθάκης και να λύσουν την ιεροτελεστική ακολουθία των εγκλημάτων νιώθοντας στο πετσί τους τους στίχους του λατρεμένου ποιητή:
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

  Στο μυθιστόρημα ο ντετέκτιβ με τον αρχαιολόγο αναλαμβάνουν να εξιχνιάσουν μια σειρά από φόνους, η ποίηση του Καβάφη πάει κι έρχεται, οι στίχοι του ποιητή συνδέονται με τα πτώματα αλλά όχι πάντοτε με τον τρόπο που θα ικανοποιούσε εμάς τους φιλολόγους.  Τα μέλη μιας ποιητικής λέσχης δολοφονούνται και δίπλα τους βρίσκονται σημειώματα με στίχους του Καβάφη. Ενδιαφέρον βιβλίο με ομοφυλόφιλους  Καβαφιστές στην Αθήνα και την Αλεξάνδρεια,  μυστήριο και ποίηση,   αστυνομικούς αδιάφορους και διεφθαρμένους, κατάκοιτο αδελφό, αρχαιοκαπηλίες και άλλα σχετικά . Μια γυναίκα που περιμένει πώς και πώς να την παντρευτεί ο ντετέκτιβ, σκηνές που βγάζουν γέλιο,  συγγραφείς και ποιητές με ιδιαιτερότητες.

Μυθιστόρημα ευκολοδιάβαστο που σε κάνει να θες να ξαναδιαβάσεις τη βιβλιογραφία για τον Αλεξανδρινό, να ανατρέξεις σε Μαλάνο, Λίντελ, Τσίρκα, Ντάρρελ, Γιουρσενάλ και πάνω από όλα τα ίδια τα ποιήματα του αγαπημένου ποιητή μας. Αξίζει να διαβαστεί.