Για τους ανθρώπους που σπούδασαν στις σχολές κοντά στη Σόλωνος το βιβλιοπωλείο της Εστίας ήταν ένας χώρος οικείος που προσέφερε θαλπωρή και ικανοποίηση, ένα καταφύγιο ιδεών. Όσο κι αν στην πορεία οι αγορές μας γίνονταν από άλλα πιο εκσυγχρονισμένα βιβλιοπωλεία με νέους υπαλλήλους ενημερωμένους στη σύγχρονη βιβλιοπαραγωγή ενώ η Εστία ταυτιζότανε με τη συντήρηση, δεν σταματήσαμε ποτέ να την επισκεπτόμαστε και να αγοράζουμε βιβλία και παλιότερα τεύχη περιοδικών που δε βρίσκαμε αλλού.
Σήμερα η εξωτερική προθήκη με τα βιβλία είναι άδεια, η τζαμαρία καλυμμένη με χαρτί που δεν επιτρέπει την κατόπτευση του εσωτερικού και μια ανακοίνωση την οποία ο περαστικός κόσμος διάβαζε.
Κατηφορίζω τη Σόλωνος, φωτογραφίζω ένα σύνθημα εξω από τη Νομική,
απολαμβάνω τους χριστιανούς που παίρνουνε αγιασμό -πρώτη του Απρίλη σήμερα- από το εκκλησάκι πίσω από το Πνευματικό Κέντρο. Προσπαθώ να θυμηθώ τα τελευταία βιβλία που αγόρασα από την Εστία. Ήταν ο Θουκυδίδης σε μετάφραση Σκουτερόπουλου και τα Στασιωτικά του Μπλάνα.
Πρωταπριλιά σήμερα θυμούμαι τους στίχους της Δημουλά από το Λίγο του κόσμου:
τις Kυριακές τις ανοιξιάτικες.
Απολαμβάνω τα χρώματα στα λουλούδια δίπλα στο άγαλμα του Παλαμά και περνώντας απέναντι κατεβαίνω τα μαρμάρινα σκαλοπάτια ενός άλλου βιβλιοπωλείου . Ανεβαίνω με το φθινόπωρο του Βαλάντερ ( Μανκέλ), το ερωτικό καλοκαίρι ( Ιβάν Κλίμα), ένα Εμβόλιμον από τα άσπρα σπίτια αφιέρωμα στο Μάρκο Μέσκο,και το με τέσσερα χέρια του Τάιμπο. Η ζωή συνεχίζεται για μας τους ανέστιους και πλάνητες.
Σήμερα η εξωτερική προθήκη με τα βιβλία είναι άδεια, η τζαμαρία καλυμμένη με χαρτί που δεν επιτρέπει την κατόπτευση του εσωτερικού και μια ανακοίνωση την οποία ο περαστικός κόσμος διάβαζε.
Κατηφορίζω τη Σόλωνος, φωτογραφίζω ένα σύνθημα εξω από τη Νομική,
απολαμβάνω τους χριστιανούς που παίρνουνε αγιασμό -πρώτη του Απρίλη σήμερα- από το εκκλησάκι πίσω από το Πνευματικό Κέντρο. Προσπαθώ να θυμηθώ τα τελευταία βιβλία που αγόρασα από την Εστία. Ήταν ο Θουκυδίδης σε μετάφραση Σκουτερόπουλου και τα Στασιωτικά του Μπλάνα.
Πρωταπριλιά σήμερα θυμούμαι τους στίχους της Δημουλά από το Λίγο του κόσμου:
Nα είχαμε μιαν άνοιξη.
.... Aς λένε τα πουλιά κι οι μυρωδιές στα πλάγια/ πως είναι Aπρίλης.Tο λένε τα πουλιά κι οι έρωτες των άλλων./Eμένα μ' εξαπατούνε οι θεοίκάθε που αλλάζει ο καιρός,/κάθε που δεν αλλάζει./Mη γελάς.Έαρ δεν γίνεται/ με ρίμες /ήλιοι-Aπρίλιοι,/ ήλιοι-Aπρίλιοι, / ομοιοκατάληκτες στιγμές,χρόνος χρωμάτων,/στρέμματα φωτός,/χαμομηλιών ανυπομονησία να μυρίσουν..... και όλα τ' άλλα τρόποι /για να πεθαίνουνε ανώδυνα τα ημερολόγια. Aχ, οι λυπημένες φράσεις, οι λυπημένες λέξεις,/στους δρόμους τους εμπορικούς,τις Kυριακές τις ανοιξιάτικες.
Απολαμβάνω τα χρώματα στα λουλούδια δίπλα στο άγαλμα του Παλαμά και περνώντας απέναντι κατεβαίνω τα μαρμάρινα σκαλοπάτια ενός άλλου βιβλιοπωλείου . Ανεβαίνω με το φθινόπωρο του Βαλάντερ ( Μανκέλ), το ερωτικό καλοκαίρι ( Ιβάν Κλίμα), ένα Εμβόλιμον από τα άσπρα σπίτια αφιέρωμα στο Μάρκο Μέσκο,και το με τέσσερα χέρια του Τάιμπο. Η ζωή συνεχίζεται για μας τους ανέστιους και πλάνητες.
Πέσαμε από τα σύννεφα και τώρα ... αν-έστιοι, όντως, τι όμορφα που το είπες. Ας ευχηθούμε, όπως η παπαρούνα ξεφυτρώνει από την πέτρα, κι εμείς όσο γίνεται πιο γρήγορα να ξεφύγουμε από αυτή τη λαίλαπα. Καλό μήνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτενάχωρες οι εικόνες. Διαβάζοντας την είδηση ήθελα να περάσω από εκεί να δω τι γίνεται, μήπως και είναι φάρσα. Οι εικόνες σου με ταξίδεψαν διαδικτυακώς στο γνωστά λιμέρια. Τόσο και τόσα πέρασε αυτό το βιβλιοπωλείο, πολέμους, κατοχές, θανάτους και αλληλοσκοτωμούς κι όμως το σήμερα διάλεξε για να κλείσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚρίμα.
Κρίμα. Όταν κλείνει ένας ακόμη πολιτιστικός χώρος και μάλιστα με τέτοια ιστορία, μόνο πλήγμα είναι για την κοινωνία. Μακάρι στη θέση του να δημιουργηθεί κάτι, που να συνεχίζει την δική του παράδοση, μα δε το νομίζω.
ΑπάντησηΔιαγραφή