Μεγάλη Τρίτη στο Booktalks

Για σήμερα Μεγάλη Τρίτη προτίμησα  να επισκεφτώ το Καφε-Βιβλιοπωλείο Booktalks, για να διαβάσω εκεί το βιβλίο του Πάολο Κονιέττι "Τα οχτώ βουνά", εκδόσεις Πατάκη, μεταφρασμένο από την Άννα Παπασταύρου. Χρησιμοποιώντας τα μέσα μαζικής μεταφοράς και με ανοιχτή την εφαρμογή Oasa telematics για να μην καθυστερήσω στη στάση από το σταθμό του μετρό Φιξ με το 126 κατέβηκα στο Παλαιό Φάληρο.Το έχω κάνει κι άλλες φορές τα Σάββατα κυρίως, σε συναντήσεις με φίλους λάτρεις του καλού βιβλίου αλλά αυτή τη φορά ήθελα να πιω μόνος καφέ, να προλάβω να διαβάσω το βιβλίο μου.

 Ο γνωστός μπαρίστα ζωγράφισε πάλι στον καφέ μου μια χαρούμενη φατσούλα και διακριτικά με άφησε στην ησυχία μου, μόλις είδε το βιβλίο ανοιχτό στο τραπέζι.

Το Booktalks είναι ένα από τα αγαπημένα βιβλιοστέκια στην Αθήνα και έχει φανατικούς θαμώνες πρώτα από όλα γιατί είναι  άκαπνο! Από τα λίγα μαγαζιά που κανείς δεν καπνίζει μέσα. Όποιος έχει τέτοια συνήθεια παίρνει το καφεδάκι του και κάθεται απέξω ή πίνει μέσα τον καφέ του και βγαίνει για τσιγάρο στα τραπεζάκια της παραπάνω φωτογραφίας. Έχει δυο φιλόξενους ιδιοκτήτες, τον Άγη και την Κατερίνα, δεινούς αναγνώστες που εκτός από τις ωραίες λογοτεχνικές εκδηλώσεις που φιλοξενούν, είναι ενεργοί μπλόγκερς με ιστολόγιο, όπου καταγράφουν τις απόψεις τους για βιβλία που διάβασαν. Η Κατερίνα, Μαλακατέ στο επώνυμο, είναι  συγγραφέας με δύο βιβλία ήδη στο βιογραφικό της. 

Σηκώνοντας το βλέμμα ψηλά βλέπουμε βιβλία κρέμονται στο ταβάνι, ενώ κυρίαρχο σύνθημα στον τοίχο του καφέ το αγγλικό Read,  

Στο διακριτό μισό του καταστήματοςβιβλία στους πάγκους και στα ράφια,

κι άλλα που τα ανακαλύπτει κανείς μόνος του. Αρκούν αυτά όμως, ας αποφύγω τα πολλά λόγια. Σήμερα πάντως στο διπλανό τραπεζάκι μια καθηγήτρια μελετούσε Μπερξόν, Μπωντλαίρ και Μπένζαμιν,

ενώ σε ένα άλλο φίλη Πολίτισσα εντρυφούσε στο πιο γνωστό λογοτεχνικό έργο του τελευταίου νομπελίστα. Όλοι βρεθήκαμε την ίδια μέρα εκεί για διάβασμα. Ακόμα και η καταδιωκόμενη Απέλ, η γατούλα που έχει βρει καταφύγιο στο χώρο, έριξε μια ματιά στο βιβλίο μου.

Ας πούμε, όμως,και λίγα σχόλια για το βιβλίο που διαβάσαμε,  Τα οχτώ βουνά του Κονιέττι.: Πρόκειται για ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο με αβανταδόρικο θέμα, αφού αναφέρεται στην αληθινή φιλία, τη διέξοδο που μπορεί να προσφέρει η φύση μπροστά στο αδιέξοδο που αντιμετωπίζει ο αλλοτριωμένος καταναλωτής στα αστικά κέντρα· τη σχέση πατέρα-γιου, το δρόμο που ανοίγει ο πρώτος και απαιτεί από τον δεύτερο να ακολουθήσει.

Ζευγάρι που γνωρίστηκε και αγαπήθηκε στο βουνό ζει με το γιο του στο θλιβερό Μιλάνο, στην  τσιμεντούπολη, μια ζωή μέσα στα νεύρα, το άγχος και το υπαρξιακό κενό. Ανακαλύπτουν ένα χωριό, τη Γκράνα,  που οι κάτοικοι της πόλης δεν μπόρεσαν ακόμη να καταστρέψουν και  στις διακοπές τους ζουν εκεί ως περιηγητές και όχι ως αλλοτριωμένοι τουρίστες. Ο πατέρας οδηγεί το γιο στα ψηλώματα σε μια προσπάθεια επικοινωνίας και μύησης στο αγαθό που φαντάζει η αμόλυντη Φύση. Όσο ανηφορίζεις στα ψηλώματα, γυρίζεις προς τα πίσω στις εποχές. Το χιόνι εκεί πάνω στα βουνά  παρηγορεί για τα δεινά της πεδιάδας και η σχοινοσυντροφιά των ορειβατών χώνεται στις αναμνήσεις της, διανύοντας της διαδρομές της μνήμης. Το καλύτερο καταφύγιο γίνονται οι αναμνήσεις και η μοναξιά. Εκεί πάνω ο πατέρας χαράσσει την πορεία για το γιο, το παρελθόν είναι στην κοιλάδα, το μέλλον είναι στο βουνό. Ο γιος, όμως,  θα δεχτεί την προαποφασισμένη επιλογή του πατέρα ή θα χαράξει τη δική του πορεία, θα διαμορφώσει και θα ορίσει τη δική του ζωή;  

Κι ενώ περιμένουμε ο συγγραφέας να εξελίσσει τη σχέση πατέρα-γιου, στη συνέχεια το βάρος πέφτει στη φιλία που αναπτύσσεται ανάμεσα στον Πιέτρο, το παιδί της πόλης και τον βουνίσιο νεαρό Μπρούνο. Με πολύ έξυπνο τρόπο θα οδηγήσει το γιο να προσπαθήσει να τα βρει με τον πατέρα του, αφού το βουνό ήταν ένας τόπος που τους ένωνε. Το χτίσιμο ενός σπιτιού από τους δυο φίλους ήταν άραγε η λύση στο γρίφο που είχε βάλει ο πατέρας του Πιέτρο, το στέριωμα μιας φιλίας που θα άντεχε στο χρόνο; Ή πάλι η γνωριμία με το alter ego του πατέρα· τον πατέρα  του βουνού, τον άντρα που περπατούσε μαζί του στα μονοπάτια.

Κι ο άνθρωπος που κάνει το γύρο των οχτώ βουνών, του κόσμου όλου δηλαδή, απολαμβάνοντας την ελευθερία και τη χαρά της εξερεύνησης, ενός κύκλου με κέντρο το βουνό Σουμέρου των βουδιστών, την κορφή που ο καθένας πρέπει να κατακτήσει, το βουνό που βρίσκεται στο κέντρο όλων των άλλων, και στην αρχή της προσωπικής του καθενός ιστορίας. Και για τους ιδεαλιστές απομένει η ουτοπική προσπάθεια μετατροπής των εγκαταλελειμμένων χωριών σε οικολογικές κωμοπόλεις (σελ. 205) και η ευκαιρία για αναστοχασμό; Επιστροφή στη φύση αλλά πώς;

Ωραίο βιβλίο, θα το χάριζα και σε μαθητή Γυμνασίου.