Μεγάλο Σάββατο: Από το Cafe Des Poetes στο Μοναστηράκι.

<< Άλλαξε απότομα ο καιρός, έκανε κρύο,
     "Πού πας έτσι ντυμένος, πρόσεχε", του φώναζαν
      μα κείνος τίποτα δεν άκουγε
      πίστευε πως πάντα θα τον προστατεύουν
      οι αδυναμίες του.Τις φόραγε κατάσαρκα
      αφήνοντας να φαίνεται μιαν άκρη μόνο
      απ' του πουκάμισου τον ανοιχτό γιακά.>> Β, σελ. 297.

Με τις αδυναμίες φορεμένες κατάσαρκα και  το δεύτερο τόμο των ποιημάτων του Τίτου Πατρίκιου που εκδόθηκε προ ημερών από τις εκδόσεις Κίχλη ανά χείρας, σε μια άδεια Αθήνα, γρήγορα βρέθηκα στην πλατεία Βικτωρίας ,στο Cafe Des Poetes για πρωινό καφέ. Το σχέδιο έλεγε να αρχίσω το διάβασμα από κει, σε μια καφετέρια που τους τοίχους κοσμούν οι φωτογραφίες των ποιητών.

                  Το μόνο που μπορώ να γράψω
                   είναι τ' όνομά σας
                   φίλοι ποιητές, σύντροφοι ξεχασμένοι,
                   Κώστα, Μανώλη, Τάσο, Γιάννη. 
                  Ένα μολύβι και χαρτί
                   βρίσκονται σ' όλες τις συνθήκες.              σελ.134.

               ...   Μα ο φωτογράφος φώναζε, γύρευε έναν άλλο αιώνα, τον
              είχαν εξαπατήσει, εξηγούσε στους περίεργους. Είπε θα μείνει
              να τον περιμένει. Μετά ήρθε κάποιος άλλος φωτογράφος, κά-
               θισε, παράγγειλε έναν καφέ. Έβρισκε πολύ ωραία αυτή την 
               πόλη απ' την οποία θα έφευγε την επομένη.                       σελ. 159

                      Στις πόλεις/ οι δρόμοι ανοίγουν, δικτυώνονται/ τερματίζουν./
                      Στις πόλεις/οι πολιτικές νοούνται, χαράζονται/ ανατρέπονται./
                      Στις πόλεις/ οι φιλίες δένονται, περιπλέκονται/τελειώνουν./
                      Στις πόλεις/ οι έρωτες ανάβουν, πυρπολούν/ και σβήνουν./
                       Στις πόλεις/ όλα ξαναρχίζουν/ ίδια μαζί και διαφορετικά. σελ.447

                                Μεγάλωσα σε μια πόλη/ με κατοίκους Έλληνες 100%.
                                Χρειάστηκε καιρός να καταλάβω/ τι σήμαινε ακριβώς
                                πως ο συμμαθητής μου Κάννερ/ ήταν Εβραίος
                                κι ο συναγωνιστής Γρηγόρης στου Ψυρρή/ ήταν Αρμένης.  σελ.195

                             Εγώ τουλάχιστον/  μπούχτισα πια να τρέφομαι
                             μ' εκείνες τις μεγάλες/χορταστικές πτώσεις/ 
                             της γενιάς μας.                                              σελ.260

                            “Τώρα, στο γύρισμα του καιρού, πρέπει να το μπορέσεις
                            όχι μονάχα ως το τέλος να παλεύεις για τη νίκη,
                            αλλά να την αντέχεις δίχως έπαρση ή άγρια χαρά
                            και πιο πολύ την ήττα στην ώρα της να δέχεσαι
                            να την ομολογείς χωρίς ταπείνωση μήτε πλαστή αταραξία.
                           Των άλλων η συμπόνια, ο φθόνος, η κρυφή αγαλλίαση
                           όποια κι αν παίρνουν όψη με κάτι σε πλουτίζουν
                           όμως εσύ μη ρίχνεις την ευθύνη όλη στους άλλους
                           μην παίρνεις όλη την ευθύνη απάνω σου
                           μην ψάχνεις γι' αντιδρομές ή εύνοιες της τύχης
                           γι' απρόβλεπτα περιστατικά που υπάρχουν πάντα,
                           κυρίως πρόσεχε την ηδονική αιώρηση
                          ανάμεσα σε αυτοδικαίωση και σ' αυτοκαταδίκη.
                          Μόνο λίγο πιο γνωστικός να βγεις, μόνο να μάθεις
                         κάπως πιο ήρεμα ν' αντικρίζεις τα ανθρώπινα.”            σελ. 14

                        ... Βέβαια το ξέρουμε, τα έργα μας χάνονται
                        χωρίς να κουνηθεί ένα πετραδάκι
                       αν ένας στίχος τους, μια φράση έστω
                       δεν μένει στη μνήμη ενός άγνωστου αναγνώστη.    σελ. 489

                    ... εκεί που αρνιέσαι την υποχρεωτική κατάργηση της μοναξιάς
             που δεν αποδέχεσαι την καθεστωτική επιβολή της ευτυχίας...  σελ. 513

                             Λέμε εμείς κι εννοούμε εγώ/ λέμε εσύ κι εννοούμε εγώ
                             λέμε αυτός κι εννοούμε πάλι εγώ./ Στην ουσία μόνο με το εγώ
                             μπορούμε να εννοήσουμε / κάποιον άλλο.                σελ.242

Μετά το καφεδάκι με τον Ηλεκτρικό στο Μοναστηράκι για περπάτημα.                        

 Ψιλή βροχή επέβαλε το άνοιγμα ομπρέλας που δεν είχα προβλέψει.

                       Όταν φτάσεις κάποτε ν' ανακαλύψεις 
                               πόσες ακόμα αυταπάτες συντηρούσες 
                               όταν αναγκαστείς ν' αναγνωρίσεις 
                               κι εκείνα που δεν ήθελες να παραδεχτείς 
                               όταν πέσει και το τελευταίο είδωλο 
                               που πάνω του στήριζες την πίστη σου 
                                τότε μπορεί ν' αρχίσεις να μαθαίνεις 
                               πόσο βαθιά πηγαίνουν, πόσο είναι σκοτεινές 
                               οι ρίζες της καθεμιάς σου πράξης.      σελ. 11

                              Κανένας στίχος δεν ανατρέπει καθεστώτα

 ... ν΄αναστηλώσεις τα ενδόμυχα, όπως αναστηλώνουν τα αρχαία μνημεία

 ...Αλίμονο, η βαρύτερη τιμωρία είναι να;μην μπορείς να βρεις τα
    λόγια για όσα πράγματα θα ήθελες να πεις.

                                                  Χαιρέτισαν με βάγια τον ερχομό του έρωτα.        

                  Έπειτα οι ίδιοι τον σταυρώσαν                  

τον τρύπησαν με τη λόγχη

τον ποτίσαν χολή και ξύδι

τον εξομοίωσαν με τους ληστές.

Kαι πάλι περίμεναν πως θ' αναστηθεί για χάρη τους.   σελ. 156

Δεν χρειάζονται σχόλια ερμηνευτικά. Σπουδαία ποίηση από έναν μεγάλο ακμαίο ποιητή. 
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!