Μεγάλη Παρασκευή στο μοναστήρι της Καισαριανής

Ο θρήνος της μάνας που συγκλονίζει σήμερα τις καρδιές, παραπέμπει σε όλους τους Γολγοθάδες του κόσμου,είτε για την Αφγανή μάνα πρόκειται είτε για τον οποιοδήποτε πάσχοντα άνθρωπο, σε όποιο σημείο της γης η βία σπέρνει το θάνατο και κόβει το νήμα της ζωής σε νέα παιδιά που δεν ήθελαν παρά το δικαίωμα να ονειρεύονται. Μας οδηγεί σε όλες αυτές τις μάνες που με οδύνη κρατούν στην αγκαλιά τους τα νεκρά τους παιδιά και ψέλνουν το «Ω γλυκύ μου έαρ» που δεν έχει θρησκεία ούτε ιδεολογία, όπως δεν έχει χρώμα και το δάκρυ της μητρικής οδύνης.

Από την αρχαιότητα, που χτύπαγαν το στήθος τους οι κόρες και έσκιζαν τους χιτώνες τους, όπως μας παραθέτει η Σαπφώ,στον θάνατο του Άδωνη του τρυφερού και φτάνουμε στο σήμερα στο λαϊκό μοιρολόι, τραγούδι της μοίρας, παραδοχή του πεπρωμένου και του αναπόφευκτου θανάτου. "Πού πας με τέτοια ν άνοιξη, καλέ μου;" παραπονιέται η πονεμένη γυναίκα της Κρήτης.Μου ήρθε στο νου ο Επιτάφιος του Ρίτσου,η μάνα του Χριστού του Βάρναλη, τα κρητικά μοιρολόγια, η Λήθη του Μαβίλη, η Δημουλά,ο Βαρβέρης και τα Εγκώμια της Μεγάλης Παρασκευής....

Οι εξαγγελίες από τηλεοράσεως μας υπέβαλαν πρόωρα το πνεύμα της Μεγάλης Εβδομάδας αλλά επειδή δεν προβλέπεται ανάλογη μετουσίωση της Ανάστασης αναζήτησα σε αυθεντικούς χώρους το πνεύμα των ημερών.

Έτσι, Μεγάλη Παρασκευή μεσημέρι βρέθηκα στον Υμηττό, στο μοναστήρι της Καισαριανής, όπου είχα πληροφορηθεί ότι άξιζε να παρακολουθήσει κανείς τα δρώμενα.Ένας όμορφος περίπατος ανάμεσα σε παπαρούνες που η παράδοση λέει πως γεννήθηκαν από το αίμα του Άδωνη και ανεμώνες που βγήκαν από τα δάκρυα της Αφροδίτης για τον προηγούμενο.

Παντού κουτσουπιές, το δέντρο του Ιούδα, ολάνθιστες κι από κοντά ασφοδίλια στην καλή τους ώρα που μας παραπέμπουν στους λειμώνες του κάτω κόσμου.Μέσα στην αυλή του μοναστηριού γυναίκες και κορίτσια κυρίως στόλιζαν έναν Επιτάφιο στα πλαίσια μιας εκδήλωσης που γινόταν από τη ΧΑΝ (χριστιανική αδελφότητα νέων).

Αρκετός κόσμος περίμενε και περιφερότανε στους χώρους του μουσείου και στα κοντινά μονοπάτια. Στις 14. 30΄ με τον ερχομό του παπά ψάλθηκαν τα εγκώμια από κορίτσια της ΧΑΝ και έγινε μια μικρή λειτουργία και περιφορά του Επιταφίου γύρω από το Μοναστήρι. 16. 05΄ πήραμε λουλουδάκι από τον Επιτάφιο και κατηφορίσαμε.

«.....Μουδέ μαχαίρι να σφαγείς, μουδέ γκρεμός να δώσεις
μουδέ και κακοθάνατος να κακοθανατώσεις;»
Διψώ και δώστε μου νερό τ’  αχείλη μου να γράνω.
Τ’ αχείλη μου ξεράθηκαν εις το σταυρό επάνω».
Αντί νερό του δώκανε το ξίδι με το σπόγγο.
Η Παναγία καθότανε απάνω στο κελί τζη
την προσευχή τζη έκανε για το μονογενή  τζη.
Η Παναγιά πλησίασε, γλυκά τον αρωτούσε:
«Δε μου μιλείς, παιδάκι μου, δε μου μιλείς, παιδί μου;»
«Τι να σου πω, μανούλα μου, που διάφορο δεν έχεις.
Μόνο το Μέγα Σάββατο το τρισευλογημένο,
βάλε νερό στο μαστραπά κι αφράτο παξιμάδι
και κάμε την παρηγοριά για να την κάμουν κι άλλοι».
Η Παναγιά ως τ’ άκουσε έπεσε λιγωμένη,
ροδόσταμνα τση χύνανε, ώσπου να συνηφέρει.
Η Αγία Ελένη πέρασε εκείνη να την ώρα.
«Ποιος είδε γιο εις το σταυρό και μάνα στο τραπέζι;»
Άψαλτη κι αλειτρούγητη να ‘ν’ η Αγιά Ελένη,
που δεν επαρηγόρησε τη μάνα την καημένη».

( από κρητικό μοιρολόι της Μεγάλης Παρασκευής)

Καλή Ανάσταση σε όλους.