Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Το πέταγμα του χαρταετού ή τι είναι στο βάθος η ποίηση.

                                                           Χ
ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΣΑ Ν' ΑΠΟΧΤΗΣΩ μιά ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς
γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ
χρωστῶ σ΄ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίη-
ση:  νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ 
τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.
Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ ἀνακαλύ-
πτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν κατα-
φέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια. Ὁπόταν,
πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγε-
λος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.

μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ,

ἕνα κενὸ γεμάτο σταγόνες πουλιῶν, αὖρες βασιλικοῦ καὶ συ-
ριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.
                    Από το Μικρό Ναυτίλο του Οδυσσέα Ελύτη,  σελ. 53

 Μίκη Θεοδωράκη: Χαρταετοί

2 σχόλια:

  1. Πολύ όμορφο ποστ!
    Ελύτης (..θεός..!) Και εξαιρετικός Θεοδωράκης.. Θα βάλω την μουσική να παίζει στο Blog..Καλή Σαρακοστή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή