Χ
ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΣΑ Ν' ΑΠΟΧΤΗΣΩ μιά ζωὴ ἀπὸ πράξεις ὁρατὲς
γιὰ ὅλους, ἑπομένως νὰ κερδίσω τὴν ἴδια μου διαφάνεια, τὸ
χρωστῶ σ΄ ἕνα εἶδος εἰδικοῦ θάρρους ποὺ μοῦ ῾δωκεν ἡ Ποίη-
ση: νὰ γίνομαι ἄνεμος γιὰ τὸ χαρταετὸ καὶ χαρταετὸς γιὰ
τὸν ἄνεμο, ἀκόμη καὶ ὅταν οὐρανὸς δὲν ὑπάρχει.
Δὲν παίζω μὲ τὰ λόγια. Μιλῶ γιὰ τὴν κίνηση ποὺ ἀνακαλύ-
πτει κανεὶς νὰ σημειώνεται μέσα στὴ «στιγμή» ὅταν κατα-
φέρει νὰ τὴν ἀνοίξει καὶ νὰ τῆς δώσει διάρκεια. Ὁπόταν,
πραγματικά, καὶ ἡ Θλίψις γίνεται Χάρις καὶ ἡ Χάρις Ἄγγε-
λος· ἡ Εὐτυχία Μοναχὴ καὶ ἡ Μοναχὴ Εὐτυχία.
μὲ λευκές, μακριὲς πτυχὲς πάνω ἀπὸ τὸ κενὸ,
ἕνα κενὸ γεμάτο σταγόνες πουλιῶν, αὖρες βασιλικοῦ καὶ συ-
ριγμοὺς ὑπόκωφου Παραδείσου.
Από το Μικρό Ναυτίλο του Οδυσσέα Ελύτη, σελ. 53
Μίκη Θεοδωράκη: Χαρταετοί
Πολύ όμορφο ποστ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλύτης (..θεός..!) Και εξαιρετικός Θεοδωράκης.. Θα βάλω την μουσική να παίζει στο Blog..Καλή Σαρακοστή!
Να είσαι καλά.Καλή Σαρακοστή και σε σένα.
ΑπάντησηΔιαγραφή