Χιόνι της ευσπλαχνίας και της συγκατάβασης.

Να που βρήκα την ευκαιρία να ξαναδιαβάσω το ποίημα του Ανέστη Ευαγγέλου που παραθέτω  λίγο πιο κάτω και να ενώσω τη φωνή μου με τον ποιητή , ο οποίος καταγγέλλει το χιόνι με χίλιους τρόπους, το στιγματίζει κι αφιερώνει σ αυτό τις πιο παράφορες, πιο ρωμαλέες στροφές της ποίησής του.

Πέφτει το χιόνι  και σκεπάζει με μια δική του απόρρητη δικαιοσύνη τις πράξεις και τις παραλείψεις μας, όσων αποφασίσαμε να κλείσουμε τα σχολεία ενώ δεν ήταν απαραίτητο,

τις χαρές και τις λύπες μας για το χιονοπόλεμο που παίξαμε ή δεν προλάβαμε να χαρούμε
τα μεγαλόπνοα σχέδια και τις μικρότητές μας, εγώ θα κάνω μάθημα και θα τους δείξω την ταινία του Γκορίτσα: Απ' το χιόνι.

τους έρωτες, τις φιλίες τα λάθη μας και τις εξάρσεις. Πάμε για ζεστή σοκολάτα να προωθήσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις...

Το χιόνι που κατευνάζει την αλαζονεία∙Ποιος νομίζεις ότι είσαι;
διδάσκει την ισότητα∙ Γιατί να κλείσουν μόνο τα βόρεια προάστια και όχι ο Βύρωνας;
χορηγεί την ειρήνη. Άντε τα κλείσαμε και στην Καισαριανή και στο Βύρωνα.

Ανέστης Ευαγγέλου, Το χιόνι

                                                            Στον Κρίτωνα Ζωάκο

Χιονίζει πάλι σήμερα.
Απ' το παράθυρό μου
βλέπω τα δέντρα, τις στέγες των αντικρινών
σπιτιών, όλα μες στ' άσπρα.
Θυμάμαι
ένα πρωί, σαν ήμασταν παιδιά --χαράματα ήταν
κι έτσι και τότε χιόνιζε-- βγαίνω στον κήπο
και βρίσκω τ' αδερφάκι μου.
Είχε ανοίξει
μια τρύπα μες στο χιόνι κι είχε μπει
μέσα κι έπαιζ' εκεί με τ' αρκουδάκι του.
Τι κάνεις
εδώ, του λέω, μονάχος, δεν κρυώνεις;

Δεν θα ξαναγυρίσω σπίτι σας, άκουσα τη φωνή του
οδυνηρά αινιγματική, γεμάτη πείσμα
και μια κακία που δε θα λησμονήσω
--κι έλαμπαν στο μισόφωτο τα ωραία του μάτια--,
για ν' απομείνει εκεί στους άθλιους πάγους
για ν' απομείνει εκεί ανεξήγητα
παρ' όλες έκτοτε τις συνεχείς εκκλήσεις μου.

Τη μέρα εκείνη μίσησα το χιόνι
κι ορθός, σε στάση προσοχής, μπρος στ' αδερφάκι μου
ορκίστηκα να το πολεμώ μέχρι θανάτου.

Αυτά ήτανε τα πρώτα μου μαθήματα
πολύ προτού μάθω την αλφαβήτα.
Αργότερα,
όσο ο καιρός περνούσε κι ένιωθα
να μου έχει δωρηθεί από τους θεούς
της ομιλίας η χάρη, είναι γνωστό το χιόνι
πως όχι μόνο το κατάγγειλα με χίλιους τρόπους
παρά πως του αφιέρωσα για να το στιγματίσω
τις πιο παράφορες, πιο ρωμαλέες στροφές της ποίησής μου.

Σήμερα ωστόσο,
μισό σχεδόν αιώνα απ' το πρωί εκείνο
των πρώτων παιδικών μου χρόνων,
χιονίζει πάλι.
Απ' το παράθυρό μου
βλέπω τα δέντρα, τις στέγες των αντικρινών
σπιτιών, όλα μες στ' άσπρα.

Πέφτει το χιόνι τώρα και σκεπάζει
με μια δική του απόρρητη δικαιοσύνη
τις πράξεις και τις παραλείψεις μας
τις χαρές και τις λύπες μας
τα μεγαλόπνοα σχέδια και τις μικρότητές μας
τους έρωτες
τις φιλίες
τα λάθη μας και τις εξάρσεις.

Κατευνάζει την αλαζονεία∙
διδάσκει την ισότητα∙
χορηγεί την ειρήνη.
Χιόνι της Ευσπλαχνίας --όχι της Ορφάνιας.
Χιόνι της Συγκατάβασης --όχι της Τιμωρίας.

Χιόνι της μυστικής αγάπης πια.

Από τη συλλογή Το χιόνι και η ερήμωση ( 1994)