ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Η ΧΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΥ

ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Η ΧΕΛΩΝΑ ΤΟΥ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΥ

 

Ἴσως φανεῖτε τυχεροί, ὅπως κι ἐγώ,

ἐάν βρεθεῖτε Ἀπρίλη μήνα στον Κεραμεικό,

                ἴσως τη δεῖτε ξαφνικά

                             να σέρνεται λικνιστικά

μές στα χλωρά τριφύλλια

Κι ἄν γύρω σας ἀκινητοῦν οἱ ἐπιτύμβιες στῆλες

κι ἔφιππος ὁ Δεξίλεως γλεντάει το θάνατό του,

ἀκόμα κι  ἄν σᾶς συγκινεῖ μονάχα ἡ τέχνη τῆς σιωπῆς,

             δώσετε λίγη προσοχή

            στο θαῦμα πού ζωγράφισε ὁ Θεός πάνω στο καύ-

                 καλό της,

            μα πιο πολύ,

            στο πεῖσμα της ἀδιάφορη να ὁδεύει προς τους

            τάφους.

(Χελώνα ἡ ἑλληνική,

πατρίδα μου, βραδύ γλυπτό, πού προσπερνάει τον Ἅδη.)

Ένα υπέροχο ποίημα της Τασούλας Καραγεωργίου που "φάνηκα τυχερός" και διάβασα σε πρόσφατο τεύχος της Νέας Εστίας  και αναφέρεται σε μια χελώνα μέσα στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού μεταφέρω εδώ. 

Η χελώνα, υποστηρίζει ο εικαστικός Γιώργος Λαζόγκας  στην ενότητα "Χελώνες του Κεραμεικού", σε αντίθεση με τους ρυθμούς της παγκοσμιοποιημένης αγοράς έχει το δικό της χρόνο που τον διαχειρίζεται σωστά  σε αντιδιαστολή με το χώρο που κυριαρχεί η βιασύνη του σύγχρονου αλλοτριωμένου ανθρώπου. Είναι ένα σύμβολο που απασχόλησε το Γιώργο Λαζόγκα στην ενότητα "Χελώνες του Κεραμεικού". Η χελώνα έχει το χάρισμα να κινείται αργά, άρα είναι αδύνατο να σηματοδοτεί το φυγά, το δρομέα, τον κατασκευαστή των γρήγορων ευρημάτων. Μπορεί να σηματοδοτεί   την τέχνη τής υπομονής και την εμμονή σε κάτι που δύσκολα τελειώνει ενώ το καβούκι της, μπορεί να παραπέμπει στο καβούκι του σύγχρονου ανθρώπου, του οποίου το φερόμενο στέγαστρο ενίοτε δεν είναι συμβατό με το περιεχόμενό του.

   Η ποιήτρια χρησιμοποιεί τη χελώνα ως σύμβολο  και με αυτό ερμηνεύει τη σύγχρονη Ελλάδα, την Ελλάδα που αντιστέκεται  στη σύγχρονη μορφή αλλοτρίωσης και φθοράς και πεισματικά αδιάφορη διαγράφει αργά την πορεία της μέσα στο χρόνο σκαλίζοντας πάνω στο καβούκι της, ως θεϊκός γλύπτης, την δικιά της ιστορία. Η μνήμη που αντιστέκεται στη λήθη και προσπερνάει τον Άδη. Συνομιλεί νομίζω με το Άξιον Εστί του Ελύτη: "...σε χώρα μακρινή και αρυτίδωτη τώρα πορεύομαι,...ο νικήσαντας τον Άδη και τον έρωτα σώσαντας...". Στη σιωπή, το θάνατο και τη λήθη αντιτάσσει ένα εγκώμιο της βραδύτητας που όμως καταφάσκει τη ζωή.